-  مکمل‌های آهن نباید برای درمان آنمی غیر از آنمی فقر آهن استفاده شوند.
- درمان آنمی فقر آهن فقط باید تحت نظارت پزشک انجام شود.
- افرادی که سطوح فریتین سرم بالایی دارند، باید در مصرف مکمل‌های آهن احتیاط کنند. زنان باردار و مادران شیره نباید دوز مکمل آهن را بالاتر از مقادیر RDA (30 و 15 میلی‌گرم روزانه به ترتیب) مصرف کنند مگر آنکه دوزهای بالاتر توسط پزشک توصیه شده باشد.
- مکمل آهن می‌تواند برای کودکان بسیار سمی و کشنده باشد و باید دور از دسترس آنها قرار گیرد.
- مکمل‌های آهن در افراد مبتلا به نارسایی مزمن کبدی، سیروز الکلی، الکلیسم مزمن و نارسایی پانکراس باید با احتیاط مصرف شود.
- آهن کربونیل برای جذب نیاز به میزان کافی از اسید معده دارد. بنابراین این مکمل باید همراه غذا مصرف شود و نباید با آنتی اسید‌ها استفاده شود.
- آهن باید در افراد دارای سابقه گاستریت، زخم پپتیک یا خونریزی گوارشی با احتیاط مصرف شود.

 شایعترین اثرات جانبی، عوارض گوارشی شامل تهوع، استفراع، نفخ، مدفوع سیاه، اسهال، یبوست و بی اشتهایی می‌باشد.
قهوه‌ای شدن موقت دندان‌ها در اثر مایعات حاوی آهن رخ می‏دهد.

تداخلات

 داروها
مهار کننده‌های پمپ اسید شامل Lansoprazole، Omeprazole، Pantoprazole، Rabeprazole: استفاده از مهار کننده‌های پمپ اسید ممکن است جذب آهن کربونیل را مهار کند.
آنتی اسیدها: آنتی اسید‌های حاوی آلومینیوم یا منیزیم ممکن است در صورت مصرف همزمان جذب آهن را کاهش دهند.
بیس فسفونات‌ها شامل Alendronate، Etidronate، Risedronate: مصرف همزمان بیس فسفونات و مکمل آهن فروس (II) ممکن است جذب بیس فسفونات را کاهش دهد.
بلوک کننده‌های H2 شامل Cimetidine، Famotidine، Nizatidine، Ranitidine: استفاده از بلوک کننده‌های H2 ممکن است جذب آهن کربونیل را سرکوب کند.
Levodopa: دریافت همزمان لوودپا و آهن ممکن است جذب لوودپا را کاهش دهد.
Levothyroxine: مصرف همزمان لووتیروکسین وآهن ممکن است جذب لووتیروکسین را کاهش دهد.
Penicillamine: مصرف همزمان آهن و پنی سیلامین ممکن است جذب پنی سیلامین را کاهش دهد.
کینولون‌ها Ciprofloxacin، Gatifloxacine، Levofloxacine، لومفلوکساسین Lomefloxacine، Moxifloxacine، Norfloxacine، Ofloxacine، sparfloxacine، Trovafloxacine: استفاده همزمان کینولون و آهن ممکن است جذب کینولون و آهن را کاهش دهد.
تتراسایکلین‌ها شامل Doxycycline، Minocycline، Tetracycline: مصرف همزمان تترا سایکلین و آهن ممکن است جذب هر دو را کاهش دهد.

مکمل‌های غذایی
بتا – کاروتن: بتا – کاروتن ممکن است در صورت مصرف همزمان، جذب آهن را افزایش دهد.
کلسیم: کلسیم کربنات ممکن است در صورت مصرف همزمان جذب آهن را کاهش دهد.
مس: مصرف مکمل‌های آهن، سطح مس بافت‌ها را کاهش می‌دهد.
اینوزیتول هگزا فسفات: مصرف همزمان اینوزیتول هگزا فسفات و آهن ممکن است جذب آهن را کاهش دهد.
L- سیستئین: مصرف همزمان L- سیستئین و آهن ممکن است جذب آهن را افزایش دهد.
منیزیم: مصرف همزمان منیزیم و آهن ممکن است جذب آهن را کاهش دهد.
N-استیل - L-سیستئین: مصرف همزمان N-استیل-
 L- سیستئین ممکن است جذب آهن را افزایش دهد.
توکوتری انول ها: مصرف همزمان توکوتری انول‌ها -که عموماً در اشکال غیر استروئیدی خود استفاده می‌شوند – و آهن ممکن است موجب اکسیداسیون توکوتری انول‌ها شود.
وانادیوم: مصرف همزمان وانادیوم و آهن ممکن است جذب آهن را کاهش دهد.
ویتامین C: مصرف همزمان ویتامین C و آهن ممکن است جذب آهن را افزایش دهد.
ویتامین E (آلفا – توکوفرول، گاما- توکوفرول- توکروفوول‌های مخلوط): مصرف همزمان توکوفرول‌ها و آهن ممکن است موجب اکسیداسیون توکوفرول‌ها شود.
روی: مصرف همزمان آهن و روی ممکن است جذب آهن را کاهش دهد.

غذاها
پروتئین‌های حاوی سیستئین: غذاهای سرشار از پروتئین‌های حاوی سیستئین (مثلاً بافت عضله حیوانی) ممکن است در صورت خوردن همزمان، جذب آهن را افزایش دهد.
اگزالیک اسید: مصرف همزمان آهن با غذاهای سرشار از اگزالیک اسید (اسفناج، سیب زمینی‌های شیرین، ریواس، لوبیا) ممکن است جذب آهن را کاهش دهند.
فیتیک اسید: مصرف همزمان آهن با غذاهای سرشار از فیتیک اسید (نان تخمیر نشده، لوبیا خام، دانه‌ها، آجیل‌ها، حبوبات و ایزولات‌های سویا) ممکن است جذب آهن را کاهش دهند.
چای ها: مصرف همزمان چای و آهن ممکن است موجب کاهش جذب آهن شود که مربوط تانین‌های چای می‌باشد.
تست‌های آزمایشگاهی
سنجش گوائیک (Guaic assay): مطالعات پیشین تر نرخ مثبت کاذب بالایی را برای سنجش گوائیک برای خون مخفی در افرادی که مکمل آهن مصرف کردند، گزارش کردند. با این حال داده‌های جدید نشان دادند که مکمل آهن اثر قابل توجهی روی گوائیک یا سایر تست‌ها برای خون مخفی ندارند.

منبع: ترجمه کتاب پی دی آر