عملکرد مکمل های غذایی ریبوفلاوین یا ویتامین B2 چگونه است؟

فارماکوکینتیک مکمل های غذایی ریبوفلاوین یا ویتامین B2
در غذا، ریبوفلاوین بیشتر به صورت فلاوین مونونوکلئوتید (FMN، ریبوفلاوین- 51- فسفات) و فلاوین آدنین دی نوکلئوئید (FAD) یافت می‌شود. ریبوفلاوین برای غنی سازی غذا استفاده می‌شود.

ریبوفلاوین و ریبوفلاوین- 51- فسفات اشکال اصلی مکمل غذایی ریبوفلاوین هستند و نوع اصلی ریبوفلاوین است. انواع کوآنزیمی ریبوفلاوین (FAD , FMN) که به صورت کووالانتی به پروتئین‌ها متصل نیستند، از پروتئین‌ها در محیط اسیدی معده از پروتئین‌ها رها می‌شوند.

اشکال با اتصال کووالانتی یا ریبوفلاوین در سوکسینات دهیدروژناز میتوکندریایی، از پروتئین‌هایی که به آنها متصل هستند، توسط پروتئولیز آزاد می‌شوند.

FAD و FMN به واسطه عمل پیروفسفاتاز و فسفاتاز به ترتیب در روده باریک به ریبوفلاوین تبدیل می‌شوند.
ریبوفلاوین، به طور عمده در پروکسیمال روده باریک توسط سیستم انتقال قابل اشباع جذب می‌شود.

سرعت جذب هنگامی که ریبوفلاوین با غذا خورده می‌شود افزایش می‌یابد. به نظر می‌رسد که حضور نمک‌های صفراوی جذب ریبوفلاوین را تسهیل می‌کند.

بیشترین مقدار جذب شده ریبوفلاوین از یک دوز خوراکی منفرد حدود 27 میلی‌گرم است.

مقدار جذب ریبوفلاوین- 51- فسفات و FAD به نظر بسیار پایین است. در طول فرآیند جذب، ریبوفلاوین، به FMN تبدیل می‌شود که آن هم توسط انتروسیت‌ها برای نیازهای متابولیتی آنها مصرف می‌شود یا دوباره برای فرآیندهای بیشتر به ریبوفلاوین تبدیل می‌شود.

ریبوفلاوین از طریق جریان وریدی به کبد و از طریق جریان خون سیستمیک به بافت‌های مختلف بدن منتقل می‌شود.

در صد زیادی از ریبوفلاوین سرم توسط ایمونوگلوبولین‌ها حمل می‌شود. مقداری از ریبوفلاوین سرم توسط آلبومین حمل می‌شود. ریبوفلاوین در غلظت‌های فیزیولوژیکی از طریق انتشار تسهیل شده و در غلظت‌های بالاتر، از طریق انتشار غیرفعال به داخل سلول‌ها منتقل می‌شود.

در درون سلول‌ها، ریبوفلاوین توسط فلاووکیناز به FMN تبدیل می‌شود. FMN توسط FAD سنتتاز به FAD تبدیل می‌گردد. FAD شکل عمده ریبوفلاوین در بافت است.

مقدار بسیار کمی از ریبوفلاوین در داخل بافت‌ها ذخیره می‌شود. مقادیر اضافی تر از نیازهای بدن عمدتا توسط کلیه‌ها دفع می‌شوند.

شماری از متابولیت‌های ریبوفلاوین همچنین در ادرار یافت می‌شوند که شامل 7- هیدرومتیل ریبوفلاوین، 8- هیدروکسی متیل ریبوفلاوین، 8 –آلفا- سولفونیل ریبوفلاوین، 51- ریبوفلاوینیل پپتید، 10- هیدروکسی اتیل فلاوین، لومی فلاوین، 10- فرمیل متیل فلاوین و کربوکسی متیل فلاوین‌ها هستند.

درصد عمده‌ای از دریافت بالای ریبوفلاوین- بیشتر از 30 میلی‌گرم در یک دوز منفرد- در داخل مدفوع ترشح می‌شود.

اندیکاسیون و کاربرد مکمل های غذایی ریبوفلاوین یا ویتامین B2
گفته می‌شود که ریبوفلاوین در بعضی موارد پروفیلاکسی موثری برای میگرن است.

مکمل ریبوفلاوین باعث بهبودی کامل در بیمارانی می‌شود که گاه دچار سندرم کشنده‌ای می‌شوند که مشخصه آن اسیدوز لاکتیکی و استئاتوز کبدی است که در اثر درمان با مهار کننده‌های ترانس کریپتاز معکوس نوکلئوزیدی ایجاد می‌شوند.

ریبوفلاوین فعالیت پیش برنده آنتی اکسیدانی دارد که به صورت آزمایشی بر ضد آسیب قلبی ایجاد شده در اثر خون رسانی مجدد در پی ایسکمی، اثر محافظتی دارد.

ریبوفلاوین توانایی قابل توجهی در مهار اکسیداسیون چربی و آسیب‌های اکسیداتیو در آزمایشگاه داشته است. نشان داده شده است که این ویتامین فعالیت‌هایی بر ضد سرطان مری دارد.

کمبود ریبوفلاوین هم در حیوانات و هم در انسان‌ها در مقابل مالاریا مقاومت ایجاد می‌کند. از سوی دیگر، مقادیر بالای ریبوفلاوین می‌تواند فعالیت ضد مالاریایی داشته باشد.

موارد منع مصرف مکمل های غذایی ریبوفلاوین یا ویتامین B2
مصرف ریبوفلاوین در افرادی که نسبت به هر یک از محصولات دارای ریبوفلاوین حساسیت دارند، ممنوع است.

موارد احتیاط مکمل های غذایی ریبوفلاوین یا ویتامین B2
مصرف ریبوفلاوین برای درمان کمبود این ویتامین یا برای هر کاربرد درمانی، باید تحت نظارت پزشکی باشد.
اکثر مکمل‌های ویتامینی/ مواد معدنی قبل و پس از زایمان، 4/3 میلی‌گرم ریبوفلاوین را به صورت روزانه تامین می‌کنند.

زنان باردار و مادران شیرده باید از دریافت ریبوفلاوین بیشتر از این مقدار خودداری نمایند، مگر مقادیر بیشتر توسط پزشک تجویز گردد.

دریافت میزان بالایی از ریبوفلاوین می‌تواند با سنجش داروهای مورد سوء مصرف Abbott TDX تداخل ایجاد کند.

جذب ریبوفلاوین در هایپوتیروئیدیسم افزایش و درهایپرتیروئیدیسم کاهش می‌یابد. افرادی که از مهارکننده‌های ترانس کریپتاز معکوس نوکلئوزیدی استفاده می‌کنند (تداخلات را ببینید) باید آگاه باشند که حتی کمبود خفیف ریبوفلاوین خطر اسیدوزلاکتیک را افزایش می‌دهد.

عوارض جانبی مکمل های غذایی ریبوفلاوین یا ویتامین B2
ریبوفلاوین به خوبی تحمل می‌شود. مقادیر 400 میلی‌گرم روزانه به مدت 4 ماه، باعث اسهال و پلی اوری در دو نفر از 28 نفری شد که در پروفیلاکسی میگرن مورد مطالعه قرار گرفته بودند.    

مکمل‌های ریبوفلاوین رنگ زرد- نارنجی به ادرار می‌دهند. این رنگ هیچ دلیل پاتولوژیکی ندارد.

تداخلات مکمل های غذایی ریبوفلاوین یا ویتامین B2
داروها
Cholestyramine: مصرف هم زمان کلستیرامین و ریبوفلاوین می‌تواند جذب ریبوفلاوین را کاهش دهد.
Chlorpromazine: کلرپرومازین می‌تواند تبدیل ریبوفلاوین به FMN و FAD را مهار کند.

Colestipol: مصرف هم زمان کلستیپول و ریبوفلاوین ممکن است جذب ریبوفلاوین را کاهش دهد.
Doxorubicin: دوکسوروبیسین ممکن است تبدیل ریبوفلاوین به FMN و FAD را مهار کند.

Metoclopramide: متوکلوپرامید ممکن است جذب ریبوفلاوین را کاهش دهد.
Nucleoside reverse - transcriptase inhibitors (didanosine, lamivudine, stavudine, zidovudine): گفته می‌شود که ریبوفلاوین اسیدوزلاکتیک القایی توسط آنالوگ نوکلئوزیدی را در بیماران مبتلا به کمبودهای خفیف ریبوفلاوین برمی گرداند.

این کمبودهای خفیف ریبوفلاوین می‌تواند در اثر مصرف داروها، مانندآمی تریپتیلن ایجاد شود که ممکن است به صورت منفی وضعیت ریبوفلاوین را تحت تاثیر قرار دهد.

Oral Contraceptive Agents: استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی می‌تواند باعث کاهش سطوح سرمی ریبوفلاوین شود.
Probenecid: پرونبسید می‌تواند جذب ریبوفلاوین را مهار کند. همچنین ممکن است ترشح توبولار کلیوی ریبوفلاوین را مهار کند.

Propantheline bromide: پروپانتلین بروماید ممکن است جذب ریبوفلاوین را با ابقای ویتامین بر روی محل‌های جذب روده‌ای برای زمان‌های طولانی تر افزایش دهد.

Quinacrine: کوئیناکراین ممکن است تبدیل ریبوفلاوین به FMN و FAD را مهار کند.
Tricyclic Antidepressants (amitriptyline, imipramine): داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای ممکن است تبدیل ریبوفلاوین به FMN و FAD را مهار کنند.    

مکمل‌های غذایی
Boron: بوریک اسید می‌تواند باعث کمبود ریبوفلاوین شود، چرا که ریبوفلاوین را از محل‌های اتصال پلاسمایی جابه جا کرده و باعث افزایش ترشح اداری ویتامین می‌شود. اکثر اشکال بورون (بورون را ببینید) که برای مکمل‌های غذایی استفاده می‌شوند، به بوریک اسید تبدیل می‌گردند. دریافت بالای مکمل‌های بورون باعث کمبود ریبوفلاوین می‌شود.

Psyllium: مصرف هم زمان پسیلیوم و ریبوفلاوین می‌تواند جذب ریبوفلاوین را کاهش دهد.
ویتامین E: ریبوفلاوین می‌تواند اثر آنتی اکسیدانی ویتامین E را تقویت کند.

غذاها
مصرف هم زمان ریبوفلاوین به همراه غذا جذب این ویتامین را افزایش می‌دهد.

اوردوز مکمل های غذایی ریبوفلاوین یا ویتامین B2
هیچ گزارشی از اوردوز ریبوفلاوین در مقالات وجود ندارد.

دوز و نحوه مصرف مکمل های غذایی ریبوفلاوین یا ویتامین B2
ریبوفلاوین و ریبوفلاوین 51- مونوفسفات اشکال اصلی مکمل‌های ریبوفلاوین هستند و ریبوفلاوین شکل اصلی در دسترس است. ریبوفلاوین به خصوص در مولتی ویتامین، مولتی ویتامین/ مولتی مینرال و ترکیبات B – کمپلکس وجود دارد.

ریبوفلاوین همچنین به صورت مکمل مستقل نیز در دسترس است. دوزهای رایج از 7/1 تا 10میلی گرم در روز می‌باشد. مکمل‌های قبل و پس از زایمان معمولا روزانه 4/3 ریبوفلاوین را تامین می‌کنند.

در مطالعات پروفیلاکسی میگرن، 400 میلی‌گرم ریبوفلاوین روزانه استفاده شد. استفاده از ریبوفلاوین برای هر مورد مصرف درمانی باید تحت نظارت پزشکی باشد.

مقادیر بیشتر از 30 میلی‌گرم باید در دوزهای تقسیم شده داده شوند.
بورد غذا و تغذیه انستیتوی پزشکی آکادمی ملی علوم، دریافت مرجع رژیمی (DRI) زیر را برای ریبوفلاوین توصیه می‌کند.