کاربرد مکمل های غذایی منیزیوم

میزان جذب منیزیوم با میزان منیزیوم خورده شده نسبت عکس دارد. در یک مطالعه میزان جذب نسبی منیزیوم از 7 تا 36 میلی‌گرم منیزیوم خورده شده، 65% تا 70% بوده است.

در همان مطالعه میزان جذب نسبی از 960 تا 1000 میلی‌گرم منیزیوم دریافت شده، 11% تا 14% گزارش شده است.

در یک مطالعه‌ی انجام شده در مورد جذب منیزیوم از منابع غذایی گزارش شده است که در مردان مسن سالم با دریافت روزانه 380 میلی‌گرم منیزیوم، میزان جذب نسبی %40 تا %60 بوده است.

به نظر میرسد این عنصر از هر دو روده‌ی کوچک و بزرگ جذب شده و بیشترین میزان جذب در ژژنوم دیستال و ایلئوم می‌باشد.

میزان جذب نسبی نمک‌های منیزیوم عمدتاً به میزان محلول بودن آنها در مایعات روده‌ای و همچنین میزان منیزیوم خورده شده بستگی دارد.

نمک‌های منیزیوم با روکش‌ روده‌ای (enteric- Coated) کمتر از محصولات بدون روکش روده‌ای جذب می‌شوند.

نمک‌هایی که قابلیت حل شدن زیادی دارند مانند سیترات منیزیوم، نسبت به نمک‌هایی که قابلیت حل شدن کمی دارند مانند اکسید منیزیوم بسیار بیشتر جذب می‌شوند.

تعدادی از گزارشات بیان میکنند که آنیون متقابل نمک منیزیوم روی جذب آن تأثیر میگذارد. منیزیوم آسپارتات و منیزیوم اوروتات فراوانترین نوع نمک‌های منیزیوم موجود می‌باشد.

هیچگونه اطلاعات قابل توجهی وجود ندارد که نشان دهد آیا طبیعت آنیون‌های متقابل، مستقل از نقش احتمالی آنها در قابلیت حل شدن نمک‌ها، هیچگونه تفاوت قابل توجهی در میزان فراهم زیستی نمک‌های منیزیوم ایجاد می‌کند یا نه.

به نظر میرسد منیزیوم از طریق هردو مکانیسم انتقال فعال و غیرفعال جذب می‌شود. مکانیسم انتقال فعال اشباع شدنی به این دلیل انجام می‌شود که در شرایط دریافت کم منیزیوم، بیشترین جذب صورت گیرد.

شواهد قابل توجهی برای تائید نقش ویتامین D و متابولیت فعال آن، 1و 25-دی هیدروکسی ویتامین D (1,25(OH)2D) در جذب منیزیوم
وجود ندارد.

منیزیوم از طریق گردش خون پورت به کبد و بوسیله‌ی گردش خون سیستمیک به سایر قسمت‌های بدن منتقل می‌شود. قسمت زیادی از منیزیوم خورده شده توسط استخوان برداشت می‌شود.

به نظر میرسد انتقال این عنصر به داخل سلول نیازمند وجود سیستم انتقال با واسطه‌ی حامل می‌باشد. منیزیوم توسط کلیه‌ها دفع شده و ارگان اصلی دخیل در هوموستاز منیزیوم می‌باشد.

منیزیوم ترشح توبولی ندارد، فیلتر شده و بازجذب می‌شود. حدود 65% از منیزیوم فیلتر شده در قوس هنله و 20% تا 30% از آن در توبول پیچ خورده‌ی نزدیک باز جذب می‌شود.

حدود %3 تا %5 از منیزیوم فیلتر شده به داخل ادرار دفع می‌شود. مکانیسم‌های تنظیمی کلیه‌ها در حفظ هوموستاز این عنصر مشخص نیست.

مطالب زیادی در مورد فارماکوکینتیک منیزیوم وجود دارد که شناخته نشده‌اند. مطالعات همچنان ادامه دارند.

اندیکاسیون‌ و کاربرد مکمل های غذایی منیزیوم
کمبود منیزیوم با پاتوژنز ناهنجاری‌های جدی بسیاری همراه است بخصوص بیماری‌های ایسکمیک قلبی، نارسایی احتقانی قلب، مرگ ناگهانی قلبی، آریتمی‌های قلبی، دیابت ملیتوس، پره‌اکلامپسی/اکلامپسی، افزایش فشار خون وبیماریهای دیگر.

غالباً در این شرایط درمان با مکمل‌های منیزیوم کمک کننده است.

همچنین شواهدی وجود دارند که نشان میدهند استفاده از آن در موارد پوکی استخوان، الکلسیم، میگرن، آسم، سندرم‌های پیش ازقاعدگی، سنگ‌های کلیوی و حملات قلبی می‌تواند سودمند باشد.

همچنین میتواند به پیشگیری یا کاهش بروز فلج مغزی و عقب ماندگی ذهنی در نوزادان زودرس کمک کند.

شواهد تأیید کننده‌ای برای این نظرات که: منیزیوم میتواند عملکردی جسمی/ ورزشی را افزایش دهد یا یک داروی ضد افسردگی مؤثر است یا استفاده از آن در درمان ناهنجاریهای دوقطبی مفید است، وجود ندارد.

موارد منع مصرف کاربرد مکمل های غذایی منیزیوم
منیزیوم در افراد مبتلا به نارسایی کلیوی منع مصرف دارد. همچنین استفاده از آن در افرادیکه بلوک‌های دهلیزی بطنی (AV) درجه بالا دارند مگر بلوک‌های AV درجه بالایی که ضربان ساز مصنوعی دارند غیر مجاز است.

منیزیوم در افرادیکه به هریک از اجزای تشکیل دهنده‌ی مکمل‌های حاوی منیزیوم حساسیت دارند منع مصرف دارد.

موارد احتیاط کاربرد مکمل های غذایی منیزیوم
زنان باردار و مادران شیرده باید از مصرف منیزیوم با دوزهای بیشتر از 350 میلی‌گرم در روز (به فرم مکمل) اجتناب کنند مگر اینکه دوزهای بیشتر از این مقدار توسط پزشک تجویز شده باشد.

افراد مبتلا به میاستنی گراویس باید از مصرف مکمل‌های منیزیوم خودداری کرده چون ضعف عضلانی را شدیدتر کرده و یک بحران میاستنیک ایجاد می‌کند.

عوارض جانبی کاربرد مکمل های غذایی منیزیوم
شایعترین عارضه‌ی جانبی ناشی از مصرف مکمل‌های منیزیوم اسهال است. سایر علایم گوارشی که ممکن است ایجاد شوند شامل تهوع و کرامپ‌های شکمی می‌باشد.

البته استفاده از این مکمل همراه با غذا، احتمال ایجاد اسهال و سایر علایم گوارشی را کاهش می‌دهد. اسهال و سایر علایم گوارشی بطور معمول در دوزهای بیشتر از 350 میلی‌گرم در روز ایجاد می‌شوند.

دوزهای 350 میلی‌گرم و کمتر عموماً به خوبی تحمل می‌شوند.
افراد مبتلا به نارسایی کلیه ممکن است با مصرف مکمل‌های منیزیوم دچار هیپرمنیزیمی شوند (به موارد منع مصرف مراجعه کنید).

عوارض جانبی جدی ناشی از مصرف مکمل‌های خوراکی منیزیوم در افرادیکه عملکرد کلیوی نرمال دارند نادر است ولی مواردی گزارش شده‌اند.

یک نوزاد هشت هفته‌ای به دنبال دریافت مقادیر زیاد پودر اکسید منیزیوم طی دو روز متوالی، دچار الکالوز متابولیک، اسهال و از دست رفتن آب بدن (دهیدراتاسیون) شد.

یک خانم بالغ به دنبال مصرف مداوم روزانه 30 گرم اکسید منیزیوم دچار آلکالوز متابولیک و هایپوکالمی شد. در بالغینی که دوزهای مسهل و زیاد منیزیوم دریافت می‌کرده‌اند، ایلئوس پارالیتیک گزارش شده است.

در یک مورد خودکشی، بیمار 465 گرم سولفات منیزیوم را بعنوان مسهل مصرف کرده و در مقابل مصرف بیش ‌از اندازه‌ی عمدی دارو دچار ایست قلبی ریوی شده است.

چند مورد مرگ و میر در بیماران مبتلا به نارسایی کلیه که دوزهای بسیار زیاد منیزیوم را بصورت سولفات منیزیوم یا اکسید منیزیوم دریافت کرده بودند نیز گزارش شده است.

تداخلات کاربرد مکمل های غذایی منیزیوم
داروها
بیس فسفونات‌ها (آلندرونات alendronate، اتیدرونات etidronate، ریزدرونات risedronate): مصرف همزمان یک بیس فسفونات و منیزیوم میتواند جذب بیس فسفونات را کاهش دهد.

کینولون‌ها (سیپروفلوکساسین ciprofloxacine، گاتی فلوکساسینgatifloxacine، لووفلوکساسین levofloxacine، لومفلوکساسین lomefloxacine، موکسی فلوکساسین moxifloxacine، نورفلوکساسین norfloxacine، افلوکساسین ofloxacin، اسپارفلوکساسین sparfloxacin،  ترووافلوکساسین trovafloxacin): مصرف همزمان یک کینولون و منیزیوم میتواند جذب کینولون را کاهش دهد.

تتراسایکلین‌ها (داکسی‌سایکلین doxycycline، مونوسایکلین monocycline، تتراسایکلین tetracycline): مصرف همزمان یک تتراسایکلین و منیزیوم میتواند جذب تتراسایکلین را کاهش دهد.

مکمل‌های غذایی
بور: بور میتواند سطوح منیزیوم را افزایش دهد.
کلسیم: دریافت همزمان دوزهای زیاد کلسیم- بیشتر از 2 گرم- میتواند جذب منیزیوم را کاهش دهد. بسیاری از مطالعات نشان داده‌اند که مصرف همزمان دوزهای معمولی کلسیم و منیزیوم، جذب منیزیوم را کاهش نمیدهد.

اینوزیتول هگزافسفات: مصرف همزمان اینوزیتول هگزافسفات و منیزیوم میتواند جذب منیزیوم را کاهش دهد.
آهن: مصرف همزمان منیزیوم و آهن می‌تواند جذب آهن را کم کند.

منگنز: مصرف همزمان منیزیوم و منگنز میتواند جذب منگنز را کم کند.
اولیگوساکاریدهای غیرقابل هضم (فروکتو اولیگوساکاریدها، اینولین): مصرف همزمان منیزیوم و اولیگوساکاریدهای غیرقابل هضم میتواند جذب منیزیوم از کولون را افزایش دهد.

فسفات: مصرف همزمان منیزیوم و فسفات میتواند جذب هردو عنصر را کاهش دهد.
سدیم آلژینات: مصرف همزمان سدیم آلژینات و منیزیوم میتواند جذب منیزیوم را کاهش دهد.

غذاها
مصرف همزمان مکمل‌های منیزیوم با غذاهای غنی از اگزالیک اسید (اسفناج، سیب‌زمینی شیرین، ریواس و لوبیا) یا فیتیک اسید (نانهای تخمیر نشده، لوبیای خام، دانه‌های گیاهی، آجیل، حبوبات و مشتقات سویا) میتواند جذب منیزیوم را کاهش دهد.

اوردوز کاربرد مکمل های غذایی منیزیوم
به توضیحات مربوط به عوارض جانبی مراجعه کنید.
یک مورد ایست قلبی تنفسی پس از دریافت 465 گرم سولفات منیزیوم گزارش شده است.

چندین مورد مرگ و میر نیز در بیماران مبتلا به نارسایی کلیه که دوزهای بسیار زیاد منیزیوم دریافت کرده بودند وجود دارد.

دوز و نحوه مصرف کاربرد مکمل های غذایی منیزیوم
چندین شکل از منیزیوم وجود دارد که بعنوان مکمل غذایی مصرف می‌شوند.

این اشکال عبارتند از: منیزیوم اکسید، منیزیوم گلوکونات، منیزیوم کلرید، منیزیوم سیترات، منیزیوم هیدروکسید، منیزیوم آسپارتات، منیزیوم اوروتات، منیزیوم آرژینات، منیزیوم پیدولات و سایر انواع آمینواسیدی و اولیگوپپتیدی منیزیوم. مکمل‌های منیزیوم بصورت مکمل‌های تکی یا فرآورده‌های ترکیبی موجود می‌باشد.

برخی از محصولات حاوی مخلوطی از انواع فرم‌های منیزیوم مانند منیزیوم اکسید، منیزیوم کلرید و منیزیوم گلوکونات هستند. محصولات ترکیبی بسیاری موجود می‌باشد.

دوزهای معمولی منیزیوم (بصورت عنصر منیزیوم) از 100 تا 350 میلی‌گرم در روز متغیر است.
مصرف مکمل‌های منیزیوم همراه با غذا احتمال ایجاد اسهال را کاهش میدهد.

سازمان غذا و داروی آکادمی ملی علوم ایالات متحده مقادیر زیر را بعنوان میزان کافی دریافت (AI) و میزان مجاز توصیه شده در رژیم غذایی (RDA) برای منیزیوم ذکر می‌کند:

سازمان غذا و دارو مقادیر زیر را بعنوان حداکثر میزان مجاز (UL) استفاده از مکمل‌های منیزیوم (منابع غیر غذایی منیزیوم) توصیه می‌کند: