ضرورت گسترش آموزش در خصوص داروهای بیماران ریوی
خوشبختانه در حال حاضر اسپری های تنفسی به سهولت در دسترس بیمارانی که نیاز دارند قرار دارد. ضمن اینکه تفکری که قبلاً در مورد ترکیبات استنشاقی در میان بیماران وجود داشت مبنی بر اینکه اسپری ها خوب نیستند یا مشکلاتی برای فرد ایجاد می کنند نیز نسبت به گذشته کمتر شده است.
به نظر من مشکلی در تامین و دسترسی اسپری ها وجود ندارد. اسپری ها در دسترس بیماران به خصوص در تهران قرا دارد. من از طرف وزارتخانه برای بازدید و ارزشیابی به خیلی از شهرستانها از جمله همدان، اراک، قزوین، گرگان، اردبیل و دانشگاههایشان سفر کردم که در آنجا هم مشاهده کردم که اکثر این اسپری ها در دسترس بیماران هست. بنابراین خوشبختانه در بازار وجود دارد و در دسترس قرار دارد.
لازمه تحلیل این موضوع آن است که مطالعه علمی و مستندی صورت بگیرد. یعنی براساس یک برنامه مشخص و کاملا پژوهشی بگوییم که روی صد پزشک مطالعه کرده ایم و دیدیم که اکثر ایشان کامبینیشن تراپی را ترجیح می دهند و دلایل آن نیز بررسی شود. البته به صورت کلی و اجمالی با شما موافقم که تا حدی این اقبال وجود دارد و اینکه چرا وجود دارد شاید به خاطر سطح آگاهی پزشکان و میزان رضایتمندی بیماران است.
به طور کلی فکر میکنم که در واقع تفاوت خیلی زیادی وجود نداشته باشد.
با این دارو در کشورهای اروپایی و کنگره های پزشکی خارج کشور آشنا شده ام، ولی هنوز در ایران این برند را مشاهده نکرده ام.
به طور کلی عرض می کنم که باید این مسائل را مبتنی بر تحقیق و مطالعه علمی بیان کرد. باید درخصوص این مقولات، مطالعه شود. تجربه فردی در این زمینه میتواند خیلی خطرناک باشد. مثلاً پزشک ممکن است به صد بیمار ریوی، داروی ایرانی بدهد و این داروی ایرانی به ظاهر مناسب نباشد، در صورتی که ممکن است در تشخیص بیماری اشتباه کرده باشد. در این رابطه باید یک کار جمعی و مطالعه دو سویه انجام گیرد و بعد متوجه می شویم که آیا در خصوص دارویی که پزشک استفاده کرده و میگوید کیفیتش مناسب نیست، ایراد به کیفیت دارو باز می گردد یا تشخیص نادرست پزشک.
به نظر می رسد هر دو خوب هستند و برتری خاصی میان آنها وجود ندارد. ممکن است جنبه های فردی در این خصوص مطرح باشد. بعضی افراد از اسپری های اینهالر pMDI رضایت بیشتری دارند و بعضی افراد هم داروهای به فرم DPI را می پذیرند و مشکلی هم ندارند. بنابراین به نظر می رسد تفاوتی وجود ندارد و اگر زمانی تفاوتی مشاهده شود، احتمالا پزشک یا کادر درمانی آموزش درستی برای استفاده از دارو به بیماران ارائه نکرده اند.
خلاء آموزشی در رابطه با بیماران تنفسی به صورت خیلی زیادی در ایران مشاهده می شود. در این زمینه ارتباط بین پزشک و بیمار مهمترین مسئله است. واقعا جای این پاسخ خالی است که چرا ما پزشکان برای آموزش بیماران وقت نمی گذاریم؟ چون شاید وقتمان کم است و برای همین هم آموزشی که باید ارائه شود، صورت نمی گیرد. پس گام نخست باید از سوی پزشک برداشته شود.
ممکن است راه حل خوبی باشد، ولی واقعیت این است که به نیروی انسانی زیادی نیاز دارد که بتوان اینچنین کاری انجام شود. دیگر اینکه ممکن است برخی پزشکان در بیمارستانهای تهران یا مطب نتوانند این کار را انجام دهند.ضمن اینکه مشکل اصلی در شهرهای کوچک یا شهرستان های کم جمعیت است که کسی برای رسیدگی به آنها وجود ندارد.
از طرف دیگر تجویز این اسپری ها به گونه ای است که صرفا از سوی متخصصین ریه انجام نمی شود، بلکه ممکن است متخصصین داخلی هم به این موضوع ورود پیداکنند که قطعاً در این صورت پتانسیل شرکتها نمیتواند حلال این مشکل باشد. در صورتی که شما با یک نرم افزار می توانید کار را خیلی ساده تر و راحت تر انجام دهید. که این راه حتماً اثر خیلی بهتری خواهد داشت و در دراز مدت هم میتواند جوابگو باشد.
مضاف بر اینکه هزینه کمتری دارد و دسترسی بیمار به آن در هر زمان که احتیاج داشته باشد امکان پذیر است. دستیار ممکن است 5 یا 10 دقیقه برای آموزش بیمار وقت بگذارد ولی بیمار میتواند در هر زمان که احتیاج داشته باشد به سایت دسترسی داشته باشد. آموزش بیماران را باید به سمت این نرم افزارها ببریم و علاوه بر کار پزشکی کار فرهنگی هم انجام بدهیم.
همانطور که وزیر محترم بهداشت توصیف کرده اند، در حال حاضر شرایط خیلی بهتر از گذشته شده است ولی هنوز هم مطلوب نیست. باید تلاش کنیم که با استفاده از ساختارهای بیمه، پرداخت از جیب بیمار کاهش پیدا کند. این موضوع زیر ساخت های متعددی می طلبد و قطعا زمان بر است. ولی موضوعی است که باید به طور جدی دنبال شود
تغییر نگرش در این خصوص یک موضوع کاملا ضروری و حیاتی است. باید نگاهمان به هزینه کردن در حوزه پیشگیری تغییر کند. باید آن را نوعی سرمایه گذاری بدانیم که نظام درمان کشورمان را از بسیاری هزینه ها درامان می دارد. ما اگر سیستم پیشگیری در حوزه سلامت را تقویت کنیم، بی شک نیاز نیست که انقدر برای توسعه تخت های آی سی یو هزینه کنیم. نیازی نیست که تخت های اورژانس را بیشتر کنیم.
نیازی نیست که انقدر به دنبال تاسیس بیمارستان های جدید باشیم. در حال حاضر ما هر چه بیمارستان ها را به تخت آی سی یو و اورژانس تجهیز می کنیم، باز هم کم است. و دلیل آن این است که ما فقط درمان را در نظر گرفته ایم. ولی غافل از ین موضوع هستیم که با توسعه سیستم پیشگیری، قطعا حملات آسم، COPD قابل کترل خواهند بود. همانطور که می دانید COPD بیماری قابل پیشگیری است. اگر روی مسئله آموزش و پیشگیری کار کنیم، قطعاً هزینه ای هم که می پردازیم کمتر میشود.
./././././././././././
