بر اساس دستورالعمل سازمان غذا و دارو، سایت هیچگونه فعالیتی در راستای فروش مکمل های غذایی ندارد.

دکتر فهیمه سهیلی پور: توصیه هایی به مادران کودکان دیابتی

   متأسفانه در اغلب فرهنگ های امروز دنیا مردم با هر سطح اجتماعی واقتصادی که باشند « خوردن » را لازمه تکمیل و یا شاید عامل اصلی « لذت بردن » می دانند، آنقدر که بسیاری از مردم تبریک را معادل جمله « دهانتان را شیرین کنید » می دانند. گو اینکه « دهان شیرینی » نه شرط لازم و نه کافی برای ایجاد یک « قلب شاد » است. آنچه که نه امروز، که هر روز پیر و جوان و کودک بزرگ ما محتاج انند.  متأسفانه مردم بسیاری از لذت های زندگی را که شاید به ایجاد یک « زندگی شیرین » منتهی می شود فراموش کرده و در این میان فقط به « دهان شیرین » چسبیده اند گویا که هیچ لذتی حتی از طبیعت زیبا، دیدن یک فیلم یا سریال یا نمایشنامه قشنگ، ساعت های خوش ازدواج و تولد عزیزان بدون خوردن، آن هم خوردن شیرینی جات و بعضاً غذاها و تنقلات پرچرب و غیرسالم به انجام نمی رسد.


تمام این باورها و عادت ها در حالی است که خوشبختانه هرچه به اوائل زندگی و دوران کودکی خود نظر می کنیم یادمان می آید که در آن زمان خوردن را لازمه لذت بردن و شاد بودن را لزوماً همراه با شیرین کردن دهان نمی دانستیم، مگر نه اینکه گاهی ساعت ها بازی می کردیم، این سو و آن سو می دویدیم، از باهم بودن لذت می بردیم و آخر شب خسته و گرسنه حتی بدون شام، خوابمان می برد. آنوقت این مادر عزیز بود «که جانم فدای او» او بود که سعی می کرد با سختی بیدارمان کند و چیزی به خوردمان بدهد تا به قول خودش خواب بد نبینیم، از حال نرویم و شاید به زبان علمی تر « هیپوگلیسمیک » نشویم.


خوب که فکر کنیم می بینیم نخوردن یا کم خوردن شیرینی جات واقعاً چیزی از لذت های ما را کم نکرده بود، بازی های ما « قایم موشک » بود و « گرگم به هوا » هیچ کدام از دوستان و هم بازی های ما تبلت یا ایفون نداشتند که لم بدهند، چیپس و پفک بخورند و در حالیکه دل جمعی را می سوزانند با افتخار با آن بازی کنند و کسی مجبور نبود برای اینکه چند دقیقه ای بتواند افتخار انجام این بازی ها را نصیب اش شود منت دیگری را بکشد و ....و البته آنوقت ها شاید « چاقی در کودکان » هم اینقدر بیداد نمی کرد و « مقاومت به انسولین » بحث روز کنگره های علمی اندوکرینولوژی کودکان نبود.

بگذریم، چراکه دیابت نوع یک در کودکان اصولاً مقوله دیگری است. باید دانست، اگرچه که تغذیه نامناسب و افزایش وزن که ریشه در باورها و عادت های غلط فوق الذکر دارد به شدت باعث عدم کنترل این نوع از دیابت نیز می شود. ولی علت اصلی بروز آن نمی باشد.
علت اصلی دیابت نوع یک در واقع بروز یک کودتای به تمام معناست، کودتایی که در آن سلولهای سفید بدن با تمام اعوان و انصار و توانایی هایشان به جان سلول های غده لوزالمعده می افتند.درصد بسیاری از آنها را کشته یا مجروح می کنند. البته اینکه تحریک سلولهای بدن در از بین بردن « دوستان خودی »به جای « دشمنان بی خودی » به چه علتی است؟ حرف و حدیث های زیادی درمورد آن گفته شده است. اما هنوز تا این زمان « هیچ شخص یا گروهی مسئولیت این اقدام را به عهده نگرفته است. »


بازهم بگذریم و بهتر است بپرسیم : ما چه باید بکنیم؟ بچه ها از ما چه می خواهند و پزشک معالج از ما چه انتظاراتی دارد؟ و باز هم عرض می کنم که : قطعاً تا این زمان کنترل دیابت نوع یک بجز با توجه به مجموعه ای از عوامل شامل تغذیه مناسب، فعالیت بدنی کافی، آرامش و آسایش فکری و نهایتاً استفاده صحیح و به اندازه از انسولین میسر نخواهد بود. تا زمانی که انشاءا... در پرتوی لطف و عنایت الهی و به مدد تلاش و کوشش محققین و پزشکان این عرصه درمان های اساسی تر ومؤثرتر این بیماری بوجود بیاید. یادمان نرود، سلولهای بتا و شاید غیر بتای لوزالمعده کودکانمان – که مبتلا به دیابت شده اند- تنها یک گروه از هزاران گروه و کسر کوچکی از میلیون ها سلول بدن بچه هستند که شکر خدا بقیه سالم اند و به خوبی مشغول انجام وظایف خود هستند. فکر کردن به این مسأله باعث می شود پدران و مادران بتوانند با انرژی مضاعفی در عرصه حمایت از کودکان دیابتی گام بردارند و با آنها به عنوان یک کودک و نه دائماً به عنوان یک بیمار، رفتار صحیح وهوشمندانه ای داشته باشند. رفتاری که نتیجه آن شکوفا شدن توانایی ها و استعدادهای کودکانمان باشد.


در سایه چنین رفتاری است که کودک باور می کند می تواند علی رغم ابتلا به بیماری دیابت و بدن، شیرین کردن دهان، شیرین زندگی کند، شیرین بدود و شیرین بازی کند و در یک کلام شیرین کودکی نماید. یادمان باشد لذتی که بازی کردن با پدر و مادر دارد را هیچ کجای دیگر نمی توان یافت. بازی که جای خود، حتی حرف زدن، تلویزیون دیدن و خندیدن با پدر و مادر هم از هر بازی، تماشا یا خنده دیگری شیرین تر است.


در اینجا بهتر است کلام گهربار حضرت امیرالمؤنین (ع) را حسن ختام درد دل خود کنم. آنجا که به والدین توصیه می فرمایند « اگر کودکی دارید بهتر است با او کودکی کنید » و البته کودکی کردن، وقتی به درستی انجام شده است که از آن لذت ببریم.
چه خوب بود اگر می شد ما به جای اینکه پاسبان نخوردن شیرینی جات کودکان دیابتی خود باشیم، رفیق شفیق آنها در کنترل قندشان باشیم. بعد از ابتلا به دیابت بیش از قبل با بچه هایمان بچگی کنیم. بدویم و بازی کنیم، علت های عدم کنترل قندشان را لیست کرده و باهم برای کنترل هر کدام از آنها تصمیم بگیریم و وارد عمل شویم و بالاخره آخر کلام اینکه اجازه ندهیم دیابت، لذت بچگی کردن را از کودکان ما بدزدد و سایه شوم بیمار بودن را بر سر آنها حاکم نماید.
بار خدایار، ما را از تاریکی های جهل و گمراهی خارج ساز وبه نور علم و معرفت رهنمون باش. خداوندا درهای رحمتت را بر ما بگشا و خزائن علومت را برما منتشر ساز، به حق رحمتت ای مهربان ترین مهربانان

دکتر فهیمه سهیلی پور
فوق تخصص غدد درون ریز ومتابولیسم کودکان
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران
معاون پژوهشی مرکز تحقیقات جراحی های کم تهاجمی



پیشنهاد خواندنی

خار گل گیاهی برای حفاظت از کبد مشاهده
خار گل گیاهی برای حفاظت از کبد