پیکنوگنول

پروسیانیدینها شامل دیمرهای کاتچین و اولیگومرهای اپی کاتچین و کاتچین هستند که در پیکنوگنول یافت می‌شوند. پیکنوگنول مقدار زیادی اولیگومر حاوی 5 تا 7 واحد دارد. اولیگومرهای پروسیانیدین همچنین بعنوان اولیگومریک پروسیانیدین (OPC) اولیگومریک پروآنتوسیانیدین (OPCs) و والیگومرهای پروسیانیدولیک (PCOs) شناخته می‌شوند.

علاوه بر OPCs پیکنوگنول حاوی اپی کاتچین و کاتچین، تاکسیفولین و فنولیک اسیدهایی مانند، کافئیک، فرولیک، پاراآمینو بنزوئیک اسید و همچنین محصولات گلیکوزیلاسیون فلاونولها و فنولیک اسید‌ها به صورت اجزا فرعی می‌باشد. پیکنوگنول به صورت PYC مخفف می‌شود.
پروسیانیدینها شامل اولیگومریک پروسیانیدین در مواد غذایی مانند کاکائو و شکلات، دانه‌های انگور، سیب، بادام زمینی، مغز بادام، قره قاط و زغال اخته یافت می‌شوند. آنها در گیاه دارویی (croton lechleri) sangre de drago نیز یافت می‌شوند.
پروسیانیدین‌ها همچنین به عنوان لوکوسیانیدین شناخته می‌شوند. پروسیانیدین‌ها و پرودلفینیدین‌ها شامل یک گروه از ترکیبات پلی فنولیک به نام پروآنتوسیانیدین هستند. از آنجایی که پروسیانیدین‌ها، اولیگومرهای کاتچین و اپی کاتچین و استرهای گالیک اسیدشان هستند، پرودلفینیدین‌ها، اولیگومرهای گالوکاتچین و اپی گالوکاتچین و مشتقات گالولیته‌ آنها محسوب می‌شوند. پروآنتوسیانیدین‌ها همچنین به عنوان تانین‌های متراکم شناخته می‌شوند.

پیکنوگنول آزمایشگاه دارای فعالیت‌های آنتی اکسیدانی شامل مقابله با رادیکال آنیون سوپر اکسید، رادیکال هیدروکسیل، رادیکال پروکسیل لیپیدی، رادیکال پروکسی نیتریت و اکسیژن منفرد است. این ماده همچنین از لیپوپروتئین با چگالی کم (LDL) در برابر اکسیداسیون حفاظت می‌کند.

به نظر می‌رسد فعالیت آنتی‌اکسیدانی پروسیانیدین‌های اولیگومریک در مقایسه با مولکول‌های کوچک‌تر مانند کاتچین و اپی کاتچین بیشتر است. میزان پتانسیل آنتی اکسیدانی پیکنوگنول in vivo مشخص نبوده اما احتمال آن زیاد است. پیکنوگنول در محیط آزمایشگاه دارای فعالیت ضد التهابی است که می‌تواند بخشی به دلیل ظرفیت پیکنوگنول در مقابله با گونه‌های فعال اکسیژن و نیتروژن باشد.
به نظر می‌رسد پیکنوگنول فعالیت فاکتورهای رونویسی NF-kappa B و AP-1 را مهار می‌کند.
NF-kappa B و AP-1 بیان واسطه‌های التهابی گوناگون مانند مولکول چسبنده داخل سلولی،-1 (ICAM-1) را افزایش می‌دهند. NF-kappa B خود به وسیله گونه‌های فعال اکسیژن، فعال می‌شود. پیکنوگنول می‌تواند بیان القایی(ICAM-1) را به واسطه سرکوب فعالسازی NF-KappaB و AP-1، مهار ‌کند.

علاوه بر این، سیتوکین التهابی اینترفرون گاما (INF-Gamma) ممکن است بیان ICAM-1 در کراتینوسیت‌ها را افزایش دهد که در بعضی شرایط التهابی پوست مانند لوپوس اریتماتوز، درماتیت آتوپیک و پسوریازیس مورد توجه قرار گرفته است. به نظر می‌رسد پیکنوگنول فعال سازی STAT (مبدل سیگنال و فعال‌کننده رونویسی) 1. توسط اینترفرون گاما را مهار می‌کند. مهار بیان ICAM-1 توسط پیکنوگنول ممکن است توجیهی برای فعالیت‌های ضد التهابی و آ‌نتی آتروژنیک احتمالی پیکنوگنول محسوب شود.

ادعاهایی که در مورد پیکنوگنول وجود دارد در حال بررسی است. توان این ماده در مقابله با رادیکالهای آزاد، ممکن است توجیهی برای نقش آن در اختلالات ایمنی و نورودژنراتیو محسوب شود.

نتایج تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که پیکنوگنول ممکن است دارای اثرات ضد آلرژی، ضد دیابت، افزایش سرعت ترمیم زخم‌ها،مقابله با آرتریت، محافظت قلبی-عروقی، ضد التهابی، تنظیم ایمنی و ضد سرطان باشد.