فسفاتیدیل کولین فسفولیپدی

لسیتین حاوی فسفاتیدیل کولین از سبزیجات، حیوانات و منابع میکروبی تولید می‌شود، اما به طور عمده از منبع سبزیجات تولید می‌شود. دانه سویا، ‏آفتابگردان و کلزا منابع گیاهی عمده لسیتین تجاری هستند. دانه سویا رایج‌ترین منبع است. لسیتین گیاهی به عنوان GRAS (به طور کلی به صورت ایمن) در نظر گرفته می‌شود.

لسیتین زرده تخم مرغ منبع عمده لسیتین در مکمل‌های غذایی نیست. تخم مرغ به طور طبیعی شامل 68 تا 72 % فسفاتیدیل کولین است، در حالی که سویا شامل 20 تا 22 % فسفاتیدیل کولین می‌باشد.
اسید چرب تشکیل دهنده فسفاتیدیل کولین از منابع حیوانی و گیاهی متفاوت است. اسید چرب اشباع شده مثل پالمیتیک و استئاریک 19 تا 24 % از لسیتین سویا را تشکیل می‌دهند. اولئیک اسید تک غیر اشباع 9 تا 11 %، لینولئیک اسید 56 تا 60% و آلفالینولنیک اسید 6 تا 9% را تشکیل می‌دهد.

در لسیتین زرده تخم مرغ اسیدهای چرب اشباع شده پالمیتیک و استئاریک 41 تا 46 % از لسیتین تخم مرغ را تشکیل می‌دهند همچنین اولئیک اسید 35 تا 38%، لینولئیک اسید 15 تا 18 % و آلفالینولنیک اسید 0 تا 1% را شامل می‌شوند. لسیتین سویا در اسیدهای چرب چند غیر اشباع به طور واضح غنی تر از لسیتین تخم مرغ است.

اسید چرب غیر اشباع عمدتا به کربن دوم یا کربن میانی گلیسرول متصل می‌شود.
کولین حدود 15 درصد از وزن فسفاتیدیل کولین را تشکیل می‌دهد (مونوگراف کولین را ببینید).

نقش فسفا تیدیل کولین در حفظ یکپارچگی غشای سلولی برای تمام فرآیندهای بیولوژیکی اساسی حیاتی است که عبارتند از: جریان اطلاعات که در داخل سلول رخ می‌دهد واز DNA به RNA به پروتئین‌ها می‌باشد؛

تشکیل انرژی سلولی و ارتباط بین سلولی یا انتقال سیگنال. فسفاتیدیل کولین به ویژه فسفاتیدیل کولین غنی از اسیدهای چرب چند غیر اشباع، اثر قابل توجهی در سیالیت غشاهای سلولی ایفا می‌کند.

کاهش سیالیت غشای سلول و از بین رفتن یکپارچگی آن، همچنین اختلال در مکانیسم‌های ترمیم غشای سلولی، با اختلالات مختلفی از جمله بیماری‌های کبدی، بیماری‌های عصبی، سرطان‌های خاص و مرگ سلول مرتبط است.

فسفاتیدیل کولین پس از هضم توسط آنزیم پانکراتیک فسفولیپاز و تولید لیزوفسفاتیدیل کولین (لیزولسیتین) به داخل سلول‌های مخاطی روده کوچک و به طور عمده دئودنوم و ژژنوم جذب می‌شود. آسیلاسیون مجدد لیزولسیتین در سلول‌های مخاطی روده کوچک انجام می‌شود و در نتیجه آن فسفاتیدیل کولین دوباره تشکیل می‌شود، سپس توسط لنف و به فرم شیلومیکرون‌ها به خون منتقل می‌شود.

فسفاتیدیل کولین در خون در ذرات لیپوپروتئین مختلف از جمله لیپوپروتئین با چگالی بسیار کم (VLDL)، لیپوپروتئین با چگالی کم (LDL) و لیپوپروتئین با چگالی زیاد (HDL) منتقل می‌شود. این ماده سپس در بافت‌های مختلف توزیع می‌شود. بخشی از فسفاتیدیل کولین در غشای سلول‌ها شرکت می‌کند.

فسفاتیدیل کولین همچنین به کولین، اسیدهای چرب و گلیسرول متابولیزه می‌شود. اسیدهای چرب و گلیسرول جهت تولید انرژی اکسید شده و یا در لیپوژنز شرکت می‌کنند. کولین پیش ساز استیل کولین است. اوج سطوح کولین سرم بین 2 تا 6 ساعت بعد از دریافت خوراکی می‌باشد.

فسفاتیدیل کولین ممکن است برای کمک به بازیابی عملکرد کبد در برخی اختلالات از جمله فیبروز الکلی و هپاتیت ویروسی به کار رود. این ماده ممکن است برای درمان اختلالات روانی نیز مورد استفاده قرار گیرد.

مدارکی وجود دارد مبنی بر اینکه فسفاتیدیل کولین در کنترل بیماری آلزایمر و سایر اختلالات شناختی مفید است. مطالعات اخیر به نقش این ماده در درمان سرطان نیز اشاره نموده‌اند. فسفاتیدیل کولین ممکن است در افراد مبتلا به دیس کینزی تاخیری نیز به کار رود.