ال- هیستیدین

L-هیستیدین یکی از 10 آمینواسید ضروری برای نوزادان می‌باشد. هرگز مشخص نشده است که آیا L-هیستیدین یک آمینواسید ضروری برای بالغین نیز می‌باشد یا نه. حداقل، این آمینواسید تحت شرایط خاصی برای بالغین ضروری می‌شود. اگرچه L-هیستیدین در بافت‌های انسان بالغ ساخته می‌شود، ولی تحت شرایط استرس یا بیماری مقادیر کافی از آن جهت تأمین نیازهای فیزیولوژیکی بدن ساخته نمی‌شود.L

-هیستیدین یک ماده‌ی جامد محلول در آب است. از لحاظ شیمیایی با نام‌های (S)-آلفا– آمینو– 1H-ایمیدازول–4- پروپانوئیک اسید، آلفا-آمینو-4(یا5)–ایمیدازول پروپیونیک اسید، L-2-آمینو-3-(1H-ایمیدازول–4yl) پروپیونیک اسید و گلی اگزالین–5-آلانین نیز نامیده می‌شود. مخفف آیوپاک آن His بوده و مخفف تک حرفی آن H است. L-هیستیدین بعنوان یک آمینواسید بازی طبقه‌بندی می‌شود.

از آنجا که عملکردها L-هیستیدین نامشخص است، هر مکانیسمی کاملاً فرضی می‌باشد. هر چند کشف حقایقی در مورد L-هیستیدین و برخی از متابولیت‌های آن مانند هیستامین و ترنس -اوروکانیک اسید این احتمال را که L-هیستیدین اثرات تنظیم کنندگی سیستم ایمنی و/ یا آنتی اکسیدانی دارد را تقویت می‌کنند. مقدار کمی L-هیستیدین آزاد در سرم برخی از بیماران مبتلا به روماتوئید آرتریت پیدا شده است.

دیده شده است که غلظت‌های سرمی سایر آمینواسید‌ها در این بیماران طبیعی است. L-هیستیدین یک شلاتور عالی برای فلزاتی مانند مس، آهن و روی است. مس وآهن در واکنش‌هایی (واکنش‌های فنتون Fenton) شرکت می‌کنند که طی این واکنش‌ها گونه‌های بسیار فعال اکسیژن تولید می‌شود که می‌تواند برای بافت‌ها مانند مفاصل بسیار مخرب باشد.
L-هیستیدین یک پیش ساز فرضی برای هیستامین می‌باشد که در اثر دکربوکسیلاسیون این آمینواسید ایجاد می‌شود. در مدلهای حیوانی، زمانیکه میزان L-هیستیدین رژیم غذایی افزایش می‌یابد، میزان هیستامین بافتی نیز زیاد می‌شود. احتمال می‌رود که این اتفاق در انسانها نیز می‌افتد. شناخته شده است که هیستامین اثرات آنتی اکسیدانی و تنظیم کنندگی سیستم ایمنی دارد.

سلول‌های T ساپرس کننده، گیرنده‌های H2 دارند و هیستامین آنها را فعال می‌کند. تقویت فعالیت سلول‌های T ساپرس کننده می‌تواند در بیماران روماتوئید آرتریتی سودمند باشد. علاوه بر این، دیده شده است که هیستامین با اتصال به گیرنده‌های H2 موجود در سطح سلول‌های فاگوسیت کننده مانند مونوسیت‌ها، تولید گونه‌های فعال اکسیژن را در این سلول‌ها کاهش می‌دهد.

کاهش تولید گونه‌های فعال اکسیژن توسط سلول‌های فاگوسیت کننده می‌تواند اثرات آنتی اکسیدانی، ضد التهابی و تنظیم کنندگی سیستم ایمنی در بیماری‌هایی نظیر روماتوئید آرتریت داشته باشد.
با توجه به مکانیسم اخیر، منطقی است که از خود هیستامین در بررسی‌های کلینیکی مطالعه کننده‌ی هیستامین برای درمان انواع خاصی از سرطان و بیماریهای ویروسی استفاده شود. در این مطالعات، به نظر می‌رسد کاهش تولید گونه‌های فعال اکسیژن توسط هیستامین، سرکوب شدن سلول‌های کشنده‌ی طبیعی (NK) و لنفوسیت‌های T سایتوتوکسیک را مهار کرده و باعث می‌شود این سلول‌ها در حمله به سلول‌های سرطانی و سلول‌های آلوده به ویروس مؤثرتر عمل کنند.